supersticioneve që kam. Tani, pasi kam arritur pjesërisht njërit prej qëllimeve, jam gati ta ndaj me ju! Të dielën e kaluar u ngjita në malin e Korabit, mali më i lartë në Shqipëri, që ndodhet në qarkun e Dibrës, me kulmin 2764 metra mbi nivelin e detit (intoalbania.com, 2024). Një nga synimet e mia këtë vit ishte ngjitja e tre maleve. Edhe pse kisha ngjitur majën e Korrës, doja të shkoja në tre male të rëndësishme. Korabi ishte i pari dhe ngjitja e tij më ka dhënë besimin se mund ti bëj edhe dy të tjera këtë vit, duke përjashtuar Jezercën. Tani jam 33.33% më afër qëllimit tim.
Unë iu bashkua një grupit të një guide me rreth 60 persona dhe 3 mikrobuz, një pjesëmarrje që i tejkaloi pritshmëritë e mia. Ndërsa Korabi nuk është veçanërisht i vështirë, është shumë i gjatë, me ç’kisha dëgjuar. Megjithatë, isha e përgatitur për sfidën. Udhëtimi ynë filloi në Tiranë në orën 17:00 dhe mbërritëm në Radomire në orën 21:20. Ne porositëm darkën pak pasi u larguam nga Tirana. Edhe pse menuja ishte e kufizuar, restoranti shërbeu shpejt, pavarësisht kaosit. Gjysma e restorantit ishte e zënë nga vendas që shikonin ndeshjen finale të UEFA Champions League. Fjeta rreth orës 22:30, por nuk bëra një gjum të thellë. Të gjithë u zgjuan në 5:30 të mëngjesit, u përgatitën për shëtitje dhe hëngrën mëngjes.
U nisëm në orën 6:50 duke marrë rrugën për në Korabin madhështor. Unë isha në grupin e tretë, i cili ecte më ngadal. Edhe pse pjesë e grupit, ngjitesha kryesisht vetëm, duke dëgjuar muzikë. Të qenit më mbrapa ka disavantazhet e veta; sa herë që arrija grupet e tjera gjatë pushimeve, ata rifillonin ecjen, duke lënë pak kohë për të shijuar pamjen. Gjatë pushimit të parë vendosa krem kundër diellit në të gjitha zonat e ekspozuara.
Unë do ta ndaja ngjitjen në dy ose tre pjesë. Pjesa e parë ishte një e përpjetë e qëndrueshme me një pjerrësi të butë, me lule shumëngjyrëshe si shoqëruese. Kjo pjesë përfundoi në një ujëvarë të vogël të krijuar nga shkrirja e borës, duke shënuar afërsisht 30% të ecjes. Pjesa tjetër ishte më e pjerrët, me njolla dëbore të butë. Megjithëse më e shkurtër, ishte më sfiduese dhe mori pothuajse aq kohë sa pjesa e parë. Ndalesa tjetër domethënëse ishte një vend panoramik rreth 1 km nga maja, përpara se të merrnim për majtas. Ky vend ofronte një livadh të bukur të rrethuar nga maja krenare. Mora kohën time për të shijuar pamjen këtë herë, për të bërë fotografi, për të ndihmuar të tjerët për foto dhe për të pirë pak raki që kisha marrë një natë më parë. Ishte një shishe shumë e vogël, kështu që nuk peshonte dhe aq shumë. Deri në këtë moment, u ndërrova tre here: nga një kanatjere palestre, në një bluzë me shumë, më pas në një bluzë nën bluzë dhe në fund pardesyja e shiut.
Ndërsa iu afrova majës, terreni u bë më i lehtë, por me shumë erë. E vendosur të arrija, nuk bëra pushim pavarësisht lodhjes. Në krye, bëra foton legjendare, u ndërrova menjëherë dhe gjeta një vend me pak erë. Ishte ora rreth 12:30 dhe të gjithë ata që ishin ende atje, po drekonin. Me dylbitë që pata marrë për safarin, synova të dalloja diçka interesante mes majave të larta, jetë. Sidoqoftë, panorama nga pika e më mëparshëme m’u duk më mbresëlënëse se pamja në majë.
Shumica nga grupi iparë dhe i dytë ishin kthyer tashmë. U mahnita nga forca dhe vendosmëria e tyre, pasi shumë e kishin bërë këtë ecje disa herë. Pas fotos në grup, nisa zbritjen vetëm rreth orës 13:10. Unë mund të shihja njerëz përpara dhe pas meje gjatë gjithë kohës. Rruga ishte e hapur, pa pyje, dhe moti ishte me re, por i përsosur për ecje. Ndjeva një ndjenjë përmbushjeje dhe nuk mendova shumë për zbritjen, duke e ditur se kërkonte më pak përpjekje. Megjithatë, disa pjesë ishin të rrëshqitshme nga bora ose dheu, dhe ishte shumë e gjatë. Bëmë vetëm ndalesa të shkurtra për të mbushur ujë. Dielli tashmë ishte pingul, dhe të duhej patjetër kapele, mëngë të gjata ose krem dielli. U ktheva në bujtinë në orën 17:30. Për fat të mirë, nuk isha e fundit, siç jam zakonisht, kështu që pata kohë të bëja dush përpara se të ktheheshim. Aventura jonë të gjatë u përmbyll në 22:20, me mbërritjen në Tiranë.
Pavarësisht shpresës për më shumë kohë për të soditur, meqë edhe perëndimet në qershor janë të vona, por udhëtimi ishte i gjatë dhe kërkonte lëvizje të vazhdueshme. Unë bëra 25.82 km atë ditë, me një ngjitje prej 1,475 m, duke arritur 2680 m mbi nivelin e detit. Me pak vullnet dhe aktivitet fizik, çdokush mund ta ketë këtë arritje. Mirëpres mendimin tuaj, cili duhet të jetë mali i rradhës?
